Я ня здолеў больш маўчаць,
бо мне мову заняло.
Закарцела ўсё пачаць
мне з таго, што ажыло.
Бы ў Фэноза – Божа мой! –
задрыжалі крылы рук:
адрадзіўшыся сьлязой,
нарадзіўся існы гук!
Граць мастацтва і жыцьцё
една, як саму душу, –
граць адзінства і зьліцьцё,
граць мацьней, чым я грашу!..
Граць, цяжарачы цяжар,
высьвятляючы сьвятло,
граць жывому – не крыжам, –
што імгненьнем прарасло.
9.VII.2005.
|
|
